Aξίζει να μεταφέρουμε συχνά
στον γραπτό και προφορικό λόγο -ακόμη κι αν κουράζει- το ηρακλείτειο
απόσπασμα που μηνύει ότι είναι πολύ σοφότερο να σβήνουμε την ύβριν παρά
την πυρκαγιά (ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν).
Ο εκ της ύβρεως κατειλημμένος δεν ορρωδεί προ ουδενός· αφηνιασμένος κι αγέρωχος, α-νόητος και ημιμαθής εκτοξεύει αφρούς και δηλητήριο κατά πάντων, αδιαφορώντας παγερά εάν στόχος του είναι ένας ή πολλοί ή η ίδια η γλώσσα.
Την ίδια ώρα υπερεκτιμά (ή εκτιμά λάθος) τις ικανότητές του (ηθική και πολιτική συγκρότηση) και χωρίς να το καταλάβει τις πιο πολλές φορές μεταλλάσσεται σε βίαιο, ασεβές, αυταρχικό, αλαζονικό και αύθαδες πλάσμα.
Σημειώνει στην τραγωδία «Αίας» ο μεγάλος δραματουργός Σοφοκλής ότι διέπραττε ύβριν όποιος παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή του φύση, διότι ήθελε να μοιάζει με τους θεούς και λοιπά (όστις ανθρώπου φύσιν βλαστών έπειτα μη κατ’ άνθρωπον φρονή).
Επηρμένος, αλαζών, «εμβαπτισμένος» στο «πάθος» του ο υβριστής δεν φείδεται συκοφαντιών, αδιαφορεί να είναι τεκμηριωμένοι οι ισχυρισμοί του, προσβάλλει και υποτιμά τους στόχους του αλλά και όσους γίνονται κοινωνοί αυτής του της, με θολωμένο και τυφλωμένο νου, επίθεσης.
Εμείς οι υπόλοιποι οφείλουμε να σεβόμαστε τα ιστορικά πρόσωπα και μάλιστα όταν είναι εν ζωή.
Αυτό δεν είναι κάποιος υπαινιγμός ότι αυτά τα πρόσωπα είναι έξω από τα βέλη της κοινωνικής κριτικής. Αντιθέτως είναι ευεργετικό και παιδαγωγικό όταν δέχονται κρίσεις (καλές ή κακές, δεν έχει σημασία), εντελώς ανήθικο, όμως, όταν γίνονται θύματα ασεβών επικρίσεων.
Γενικά ο υβριστής είναι κάποιος που διαχέει (και προκαλεί) την απέχθεια, την περιφρόνηση, την οχλολοιδορία, όλα τα οχληρά συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει μια υβριστική συμπεριφορά.
Είναι όλα αυτά τα αήθη και αηδή ο Μανόλης Γλέζος, που κουβαλάει στις πλάτες του και στα σπλάγχνα του τον τελευταίο -σχεδόν- αιώνα, γεμάτον εξορίες και φυλακές, αιματόεντες, αντιστασιακούς αγώνες, πάντα στην πρώτη γραμμή;
Θα τρελαθούμε σε τούτη τη χώρα;
Υβριστής ο Μανώλης Γλέζος;
Μήπως ήλθε η ώρα να αναθεωρήσουμε τις αριστερές μας βεβαιότητες, να επανεξετάσουμε το αριστερό ήθος, να στοχαστούμε επάνω στη σχέση μας με την εξουσία;
Και βέβαια πρέπει να τα πράξουμε όλα αυτά, εάν θέλουμε να αποφύγουμε την νέμεσιν (οργή, εκδίκηση των θεών) και την επιβαλλόμενη τίσιν (συντριβή, τιμωρία).
Η προσωπολατρία τυφλώνει, σύντροφοι, διαταράσσει την ιδεολογική και εσωτερική ισορροπία, κατακομματιάζει το μέτρον, τη σύνεση, την εχεφροσύνη.
Νομίζω ότι ήγγικεν η ώρα να συνέλθουμε συντριπτικά.
ΥΓ.: Αγαπητέ, Νίκο, θα σε παρακαλούσα να μην ανταλλάξουμε λόγια όταν ανταμωθούμε στα Εξάρχεια.
Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
